Od co najmniej kilkunastu lat istnieje niewielka kolonia rybitw czarnych nad jeziorem Górnym k. Kazunia, które wraz z Kampinoskim Parkiem Narodowym tworzą ostoję ptaków o randze europejskiej IBA. We wspomnianym okresie liczebność tej kolonii była zróżnicowana, a maksymalnie osiągała ona liczebność kilkunastu par. Rybitwy jako miejsca lęgowe wybierały osokę aleosowatą we wschodniej części jeziora, która prawie corocznie poddawała się niszczącej mocy gwałtownych burz i wiatrów. W ten sposób większość jaj rybitw pływała na wodzie. Kilka lat temu sytuację tą zaobserwował Piotr Szpakowski, który od kilku lat kontroluje jeziora Dolne i Górne.
Przed sezonem lęgowym w 2005 r. wpadł on na pomysł udzielenia pomocy rybitwom. Wymyślił on skonstruowanie pływających platform lęgowych o wymiarach 50 cm x 50 cm, których podstawa wykonana jest z cienkich gałęzi robinii akacjowej. Pod każdą taką platformą podwiązano cienkim drutem 3 plastikowe butelki półlitrowe, które gwarantują wyporność. Na wierzchu przywiązywano sznurkiem ok. 3 cm warstwę trzcin. Każda tak przygotowana platforma była przywiązywana na sznurku ok. 1,5 m długości do kołka, który był wbijany w dno jeziora. Sznurek powoduje, że gniazdo zawsze będzie mniej więcej w tym samym miejscu, a ponadto daje swobodę reagowania platformy na zmiany poziomu wód.

Dodatkowo kołek wystając nad taflę wody stanowi znakomite miejsce obserwacyjne i wypoczynku dla rybitw czarnych. Platformy oddalone są od siebie o 2-4 m jedna od drugiej. Na okres zimowy platformy są zdejmowane, co najlepiej wykonać późnym latem. Ponownie zamontowuje się je w drugiej połowie kwietnia.
W 2005 r. było wystawionych 7 platform, z których 4 były zajęte. W 2006 r. zamontowano 16 sztuk, z czego zajętych było aż 10. Podczas pierwszego roku eksperymentu 3-4 pary założyły gniazda w osoce, ale już w kolejnym tylko 1-2 pary.
Platformy montowali i udoskonalali metodę: Piotr Szpakowski, Tomasz Hryniewicki i autor.

Adam Olszewski